Vandaag zijn we een “ommetje” wezen maken, Marian voelde zichzelf weer iets beter dus zijn we een kijkje wezen nemen bij de grootste Stuba van de wereld. Dat is een groot wit rond ding met een vierkante, koperen punt waar op iedere kant twee ogen een omgekeerd vraagteken en en stip is getekend. Dit is een heel gelovig gebouw, waar een een heel verhaal schuil achter gaat, iets met levensringen, reïncarnatie, nirvana (nee, niet die band) en karma.

Hierna zijn we naar een tempel geweest die voor de hindoes erg belangrijk is. Daar achter aan een rivier (wat nu een ondiepe sloot is, erg weinig regen), dat is de plaats waar mensen worden gecremeerd. Boven de rivier zijn ongeveer 9 stenen steigers gebouwd. Op deze steigers worden de lichamen van overleden mensen hoofdzakelijk hindoes gecremeerd. Er zijn ook net als bij ons crematoria maar dit is goedkoper en past beter bij al de rituelen die erbij horen. Op het moment dat wij een “sightseeing” hadden waren er een stuk of vier crematies aan de gang. En stonden er twee klaar te beginnen, het was alleen nog wachten op het lichaam van de overledene. Marian had zoiets van ‘laat maar, dit hoeft niet van mij’ en Jan altijd zo nieuwsgierig als de pest wilde dat wel eens meemaken, ‘je bent er nu toch’. Na even wachten en goed overleg en heel veel rook, zijn we toch maar doorgelopen. Maar als we hadden willen blijven kijken had dat best gemogen zelfs het maken van foto’s is toegestaan.

Op het moment dat we gingen lopen was er een crematie ten einde, de “toezichthouder” pakte een grote brede plank aan een lange stok en veegde de hele berg as (bestaand uit resten hout, geen lichaam is ons verteld, je weet het maar nooit) in een keer “hup” de rivier in. We keken elkaar aan en zeiden ‘ja, wat zeiden we ook alweer’?............. ‘o ja, en zo is er helemaal niets meer van je over en ben je helemaal weg’. Maar het leven gaat door ook hier, hoe deze ook is.
We vonden het wel genoeg zo en zijn terug gegaan naar het hotel.

Vanavond nog even lekker gaan eten in “the Roadhouse cafe” als afsluiter van deze wel hele “bizarre vakantie” die we niet snel zullen vergeten. Een vakantie die we heel anders hadden voorgesteld, maar ja je kunt niet alles even goed plannen, dat blijkt nu maar weer.

Nog een nachtje slapen en dan gaan we weer lekker terug naar huis.